Ey gönül..!
Sessiz bir veda işte, dayandı kapıya
Gidiyorum artık, adresi meçhul, kimsesiz yalnızlıklarıma..
Gönül kapımı mühürlemişken aşk
Ben sevda yoksunu sokaklarda kimliğimi arıyorum..
Sessizliğe demir attıkya,
Sensiz,,
Zaman durmuş, gece zifiri karanlık..
Dokunsan, kanacak dokunsan yanacağım..
Şimdi sevdam kanıyor gözlerimden..
Aklım firari, sen gideli..
Misafir olduğun bu yürek, bin parça aşka..
Oysa, istanbul sen kokuyorsun,
Aşk bizi terk edeli..
Ah yar..güzel gözlüm
Seni şiirlerime yazacak kadar şair olsaydım keşke..
Belki o zaman, kalem tutmayan yüreğime, seni nakış, nakış işlerdim..
Şimdi..
Kan çanagı düşlerimin, ruhuma dokunuşuna bırakıyorum kendimi..!
İçimde kurulmuş, acı istasyonları ve firar eden aklım,
Gönül sızım..!
Fatih’in istanbul’a sevdası gibi, sevdan ta içimde,
Yuregimi galata da zincirlere vuran yokluğunu,
Yaşıyorum öylesine..!
Umutsuzca gelcekmissin gibi.!
Rotasını kaybetmiş bir gemi gibi sığınacak limanım yok..!
Sen, ey huzun yanım..!
Duy beni..!
Uyku firari..
Koca bir sessizlik var sessizliğim
Oysa gelişine adamıştım düşlerimi..!
Sustuklarımı yazıyorum bir boşluğa..
Tarifsiz sızılar kusatirken yuregimi..!
Ben hep sana susuyorum yüreğimin en derin kuyusunda..!
Şimdi..!
Bir sahil kenarında, savrulan dalgalarda arıyorum, sende kaybettiğim kendimi..!
Ve sen en siir halinle dökülürsün yüreğimin mısralarına..!
Yokluğunda varmışsın gibi..!
Yaşıyorum öylesine..kara
